هادی المهدی تقوی - دانشجوی دکتری، هیات علمی تمام وقت دانشگاه آزاد اسلامی واحد صوفیان
شادی بایبوردی - دانشجوی دکتری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اهر

پدیدارشناسی واژه ای اساسا0 فلسفی است، چرا که برای نخستین بار فیلسوفان بودند که این واژه را جهت شرح موقعیت چیزها و وضعیت پدیدارشدن آنها به کار بسته اند .پدیدارشناسی در پی تحصیل و ترویج احکام و گزاره هایی سخت و بدین سان پی افکندن یک نظام فلسفی استوار به معنای کلاسیک آن نیست، بلکه بیشتر در پی فراهم آوردن اشارات و رهنمو نهایی نرم و منعطف برای فهم و ادراک محیط است. با توجه به اینکه امروزه مفهوم مکان و حس مکان یکی از مهمترین مسایل پیش روی شهرسازی معاصر است ودرگذشته شهرها از توانایی 5 بالیی برای برقراری تعامل بین انسان و فضا برخوردار بودند. اما امروزه در غالب شهرها فضاهایی ایجاد میشوند که فاقد 0 تقلیدی از سایر نمونه هاست، این مقاله در پی آن است تا با مطالعه متون اصلی پدیدارشناسان در دو عرصه فلسفه و معماری، وضعیت پدیدارشناسی معماری و محیط را مورد توجه قرار دهد و در این پژوهش سعی شده با مطالعه مبانی مکان و حس مکان، به بررسی این موضوع پرداخته شود که در این راستا ابتدا پدیدارشناسی فلسفی که نقطه عزیمت پدیدارشناسان معماری بوده مورد بررسی قرارگرفته و با اشاره به تفاوت قرایت های پدیدارشناسان نشان داده می شود که چگونه هر یک بر حسب اهداف و دغدغه های خاص خود تلقی متمایزی از قابلیت ها و اهداف پدیدارشناسی دارند .در نهایت وضعیت پدیدارشناسی معماری و محیط در مقایسه با موقعیت پدیدارشناسی فلسفی مطالعه شده و خاطرنشان میگردد که این وضعیتعمدتا0 متاثر از اندیشه های دو پدیدارشناس برجسته، مارتین هایدگر و موریس مرلوپونتی است.

پدیدارشناسی, حس مکان , محیط, فلسفه, ادراک