سنجش کیفیت مسیرهای تردد دوچرخه به روش TOPSIS (مورد مطالعه: مسیرهای دوچرخه منطقه 6 شهر تهران)

جاذبه بالای هسته مرکزی شهرهای بزرگ موجب ازدحام بیش از حد وسایل نقلیه موتوری گشته و فضایی بیروح و خستهکننده را برای شهروندان بوجود میآورد. بطوریکه همیشه قصد سفر به این محدوده ها با تامل فراوان و نگرانی از بابت چگونگی سفر همراه است. حال آنکه حمل و نقل عمومی نمیتواند تمام مقاصد پرجاذبه را به خوبی پوشش دهد، تسهیل در حالتهای مکمل سفر آنها پاسخ مناسبی برای ایجاد حمل و نقل یکپارچه است. دوچرخه وسیله ای آسان جهت پیمودن مسافتهای کوتاه شهری و نیز حایز انعطاف لازم برای تردد در مسیرهای متوسط و بلند از طریق ترکیب با سامانه های حمل و نقل عمومی است. یکی از مواردی که باید در برنامه ریزی استفاده از دوچرخه در شهرها مورد توجه قرار گیرد، وجود بستر فیزیکی مناسب برای حرکت است که میتواند نقش بسزایی در استفاده از آن در شبکه حمل و نقل شهری ایفا کند. هدف از این پژوهش، بررسی کیفیت مسیرهای حرکت دوچرخه باتوجه به اصول طراحی آن در منطقه 6شهرداری تهران است. برای دستیابی به این هدف از روش تحقیق توصیفی-تحلیلی استفاده شده است. بدین ترتیب برای جمع آوری اطلاعات نظری از مطالعات اسنادیB کتابخانهای و اطلاعات میدانی، روش پیمایشی با ابزار مشاهده و پرسشنامه انجام شده است. ضمن معرفی اهداف برنامه ریزی و اصول طراحی شبکه تردد دوچرخه، معیارهایی جهت سنجش مسیرهای تردد دوچرخه تدوین شد و از طریق تکمیل پرسشنامه شهروندان به چگونگی کیفیت این مسیرها در نمونه موردی پژوهش پرداخته شد و به روش تاپسیس به اولویت بندی مسیرها منجر گردید. نتایج تحقیق نشان میدهد که کیفیت مسیرهای تردد دوچرخه منطقه 6 تهران در سطح پایینتر از متوسط قرار دارد. و این ضعف در زیرساختهای فیزیکی فضای دوچرخه میتواند یکی از علل اساسی عدم استفاده از دوچرخه توسط شهروندان و ازدحام بیش از حد ترافیک در منطقه تلقی گردد.

Keywords:

دوچرخه سواری , اصول طراحی , مسیر حرکت دوچرخه , تاپسیس , منطقه 6 تهران