حسین نعمتی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه گیلان ایران
غلامرضا عابدینی - دانشجوی کارشناسی ارشد شهرسازی گرایش برنامه ریزی شهری دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات یاسوج ایران

مباحث مربوط به سکونت شهری و به خصوص رضایتمندی سکونتی شهری یکی از مطالعه شده ترین موضوعات در حیطه یرنامه ریزی شهری و شهرسازی میباشد. در ایران بدنبال افزایش شهرنشینی و سرعت بالای تغییرات در بافتهای شهری به دلایل مختلف کیفیت محیط سکونتی در نواحی شهری به شدت تنزل یافته است. شناسایی عوامل موثر در میزان رضایت و نارضایتی سکونتی ساکنان، میتواند در جهت تحلیل وضع موجود سکونتی، تصمیمات آتی به منظور ارتقای سطح کیفی محدوده های سکونتی افراد و جلوگیری از تکرار نواقص در سایر مکانها موثر واقع گردد. هدف از این تحقیق ارزیابی رضایتمندی ساکنان مناطق یک و هشت شهری تبریز از سکونت شهری و مسکن میباشد. پس از پخش پرسشنامه به تعداد 250 عدد بصورت تصادفی در بین ساکنین با برنامه spss به تحلیل نتایج ناشی از آن پرداخته شد. به این منظور از آزمونهای t و واریانس یک طرفه و رگرسیون استفاده شد که نتیج آن عبارت اند از : بین رضایتمندی سکونتی و جنسیت هیچ رابطه ای وجود ندارد، میزان رضایتمندی میشود در افراد مجرد بیشتر از افراد متاهل میباشد، بین میزان تحصیلات و رضایتمندی سکونتی رابطه معنی دار وجود دارد، بین رضایتمندی سکونتی و میزان درامد ماهانه رابطه معنی دار وجود دارد، بین رضایتمندی سکونتی و نوع اشتغال هیچ رابطه معنی دار وجود ندارد. از نظر همبستگی بین متغیرها، محل تامین خدمات، کیفیت مسکن، مشارکت اجتماعی دارای همبستگی قوی تری میباشند. بیشترین ارتباط بین شاخصها با متغیر وابسته : طراحی واحد مسکونی، اندازه واحد مسکونی، آسایش محیطی، میباشد. و کترین رابطه مربوط به شاخصهای موضوعات کلی ساختمان و روابط همسایگی میباشد بیشترین اثر مربوط به مشارکت محلی ( (0.57 و در مرتبه بعدی مربوط به شاخص کیفیت مسکن ( (0.36 میباشد. اثرات غیر مستقیم شاخصهای واحد همسایگی ( (0.8 و کیفیت محله ( (0.12 بیشترین مقدار را دارند .

مسکن، مسکن شهری، سکونت شهری، رضایتمندی، تبریز