سیر تکاملی تاریخ معماری و مهندسی ساخت در ایران، با تاکید بر ایران معاصر

معماری و مهندسی ساخت و سکونت یکی از مولفه های تثبیت تمدن ها و مظاهر آن در دنیای امروزیست. از جمله مظاهر قابل توجه در حوزه معماری و ساخت وساز، بحث زیبا شناسی است، به طوری که یکی از ویژگی های تمدن شهرنشینی در دنیای کنونی و جوامع در حال پیشرفت، خصوصیات فیزیکی و زیبایی فضای کالبدی شهرها می باشد. به زعم نگارنده، به نوعی، معماری و مهندسی گذشته ایران بیشتر تحت تاثیر موقعیت های جغرافیایی، نیروی انسانی و عوامل سیاسی و اقتصادی بوده است. از ارتباط عوامل فوق، می توان ساخت معماری ایرانی را به نوعی همگام با شعور و احساس یا به نحوی رابطه بین انسان و فضای کالبدی دانست. این گونه معماری و ساخت، بیشتر ریشه در زمان و محیط انسان داشت و خواسته های انسان را بیشتر در فضا جواب می داد. از طرفی در اعصار گذشته، معماری و مهندسی ساخت ابنیه های ایران، به نوعی، زبان زد خاص و عام بود که تاریخ معماری و ساخت اکثر مناطق دنیا، از بیشتر جوانب، به نوعی خود را مدیون معماری تاریخ ایران می دانست. همچنین حس زیبایی و آن احساس رمانتیک ساخت معماری ایران، چندصباحی است که به یک حلقه مفقوده بدل شده است که مسبب حس انتقادی عده ای از اندیشمندان به این مقوله مهندسی شده است. این مقال بر ان است تا نگاهی چالشی و منتقدانه به معماری و مهندسی ساخت شهری معاصر کشور ایران داشته باشد و تا جایی که ممکن است راه حل هایی منطقی برای بهبود این وضعیت پیشنهاد دهد.

Keywords:

بحران هویت , سنت , مدرنیته , مهندسی ساخت , معماری نو , معماری معاصر