اثر بخشی قصه درمانی بر کاهش پرخاشگری کودکان بی سرپرست

پرخاشگری یکی از شایعترین مشکلات کودکان و یکی از دلایل مهم ارجاع آنان به روان درمانگر است. هدف پژوهش حاضربررسی اثربخشی قصه درمانی بر کاهش پرخاشگری کودکان بی سرپرست مرکز علی ابن ابی طالب شهر یزد بود. جامعه آماریدر این پژوهش کلیه کودکان بی سرپرست این مرکز در سال 1395 بودند. بدین منظور تعداد 30 نفر از آنان به روش نمونهگیری تصادفی انتخاب شدند و در دو گروه آزمون 15 نفر و گروه کنترل 15 نفر جایدهی شدند. ابتدا مربیان هر دو گروه آزمونو گروه کنترل پرسشنامه پرخاشگری رابطه ای را تکمیل نمودند و سپس گروه آزمون به مدت 10 هفته و هر هفته به مدت 2ساعت در جلسات قصه درمانی شرکت کردند. پس از 10 جلسه شرکت گروه آزمون در جلسات قصه درمانی مجددا مربیاندوگروه پرسشنامه پرخاشگری رابطه ای را تکمیل نمودند و داده های جمع آوری شده و نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد کهفرضیه های این پژوهش مورد تایید قرار گرفتند و به عبارتی قصه درمانی بر کاهش پرخاشگری رابطه ای، پرخاشگری جسمانیو پرخاشگری واکنش کلامی، پیش فعال کودکان بی سرپرست تاثیر گذار بوده است.

Keywords:

کودکان بی سرپرست , پرخاشگری , قصه درمانی