سهیلا شاه کرمی - دانش آموخته کارشناسی ارشد زبان و ا دبیات فارسی، دانشگاه پیام نور ایلام

حضور زن در شعر گذشته فارسی بر خلاف شعر امروز، بسیار عینی تر و ملموستر است؛ به گونه ای که برای اکثر زنان ومعشوقه های شعر فارسی، می توان نمونه های فراوانی در عالم واقع یافت. شعر غنایی پیش از شعر حماسی وجودداشته است. این نکته در میان آثار ادبی ملت های دیگر نیز بارز است. آثار ح ماسی همواره در بردارنده ی افکار واشعار غنایی نیز بوده اند. در ماندگارترین اثر حماسی جهان، شاهنامه نیز در داستان های زال ورودابه، تهمینه و رستم، سودابه و سیاوش و بیژن و منیژه ناب ترین کلام و دل انگیز ترین تصاویر عاشقانه را در می یابیم که همواره داستان از رابطه ای عاشقانه آغاز می شود و عشق منشاا پیدایش حماسه ای شورانگیزی می گردد. شاهنامه فردوسی سند پرافتخاری از نقش آفرینی زنانی است که به دست حکیم طوس، به صورت اشعاری بی نظیر خلق شده است. پرداختن به سیمای زن و نشان دادن جلوه های گوناگون وی در آثار بسیاری از شاعران و نویسندگان دیده می شود. در شعر کلاسیک ایران، شاعران مختلفی به این مقوله پرداخته اند که نگاه و دیدگاه فردوسی به عنوان شاعر بزرگ حمایسی ایران و جهان در خور تامل بیشتری است. در این جستار که با روش تحلیلی- توصیفی و با تکیه بر مطالعات کتابخانه ای انجام گرفته است، برآنیم تا با زنان عاشق در شاهنامه آشنا شویم و میزان توجه فردوسی به این زنان را مشخص نماییم.

ادب حماسی، عشق، زن، فردوسی، شاهنامه