زهرا حاتمی - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد نجف آباد، دانشکده ادبیات و علوم انسانی
شیوا بهلولی

رسالت ادبیات عرفانی و جهان بینی فلسفی، نشان دادن حقیقت های جاری زندگی انسان ها است. رسالتی برای بهبودی اصلاح جامعه بشری که در آن با برجسته کردن مفاهیم ارزشی، خطوط تعالی رازنده و پررنگ نگه دارد. ادبیات ناب، بویژه ادبیات عرفانی، و بخصوص حکمت پندها و تجربه های موجود در آثار عرفانی سرشار از بارقه های خودشناسی است. عطار و مولانا از جمله این عارفان هستند که چون معمارانی در اشعار خود بنای هستی معنوی انسان ها را پایدار می سازند. در این پزوهش دیدگاه های این دو عارف بزرگ مورد تحلیل قرار می گیرد تا مشخص شود که چگونه درک فضای فکری شعریشان، و زمینه های انسانی موجود در آثارشان ارتباط و پیوند با مخاطبان برقرار می سازد و چگونه در زندگی انسانها مفید می باشد می توان به این نتیجه رسید که اندیشه های ناب این دو عارف بزرگ تکیه گاه آرمان های انسان ساز است و التیام بخش زخم های ناشی از بحران های بشر امروز که اگر به توصیه های معنوی و تربیتی آنها عمل کنند آنچه برای تمامیت و کمال خود طلب دارند می توانند در پژواک این عارفان بزرگ و وارسته بیابند.

عطار، مولانا، جهان بینی، اندیشه، جهان بینی فلسفی