امین
لیلا حیدری

جلال الدین مولوی در جای جای اثر عظیم خود مثنوی، به عقل توجه ویژه ای کرده است و از عقل در مراتب مختلف یاد می کند. گاهی آنقدر مقام آن را بالا میبرد که فکر می کنیم اساس هستی بر پایه عقل استوار است و گاهی چنان با کراهت از عقل سخن می گوید که ناخودآگاهی تمام بدبختی های عالم بشریت و انسانیت را از آن می دانیم. در این مقاله سعی شده که علت این تناقض سخن در این اثر بی بدیل بررسی شود، زیرا از شخص شهیری مثل مولانا این مطالب ضد و نقیض بعید است و خواننده را به دوگانگی اندیشه و گاهی رد کردن شعر او می کشاند.

جلال الدین، عقل کلی، عقل جزیی، شناخت، حقیقت