مایده مهدی پورخردمردی - دانش آموخته کارشناسی ارشد زبان های باستانی ایران، دانشگاه علامه طباطبایی

اوستایی یکی از زبان های ایرانی باستان است که در نواحی شرقی ایران رواج داشته و اوستا، کتاب مقدس زردشتیان، بدان نوشته شده است. زبان اوستایی همچون زبان های دیگر ایرانی باستان، حالت ترکیبی دارد. زبان های دوره باستان که در رده تصریفی قرار دارند، با ورود به دوره میانه که زبان در رده تحلیلی قرار می گیرد. تغییرات و دگرگونی های بسیار زیادی را متحمل می شود که ساختمان افعال نیز از این قاعده مستثنی نیست و در هر دوره ای شاهد تغییرات زیادی در ساختمان افعال می باشیم. در زبان های ایرانی باستان در افعال، زمان های مرکب (مانند ماضی نقلی و ماضی بعید در فارسی امروز) وجود نداشته و زماان ها و وجوه و نمودها از ترکیب پیشوند و افزونه و ریشه و شناسه ساخته می شده است. ساخت ماضی نقلی در زبان اوستایی عبارت است از ریشه دوگان سازی شده همراه با شناسه های خاص، چند نمونه از کارکردهای ماضی نقلی عبارتند از: افعال حسی، افعال لازم و نیمه مجهول، افعال متعددی بیانگر نتیجه، جملات شرطی، جملات شرطی غیرواقعی، ماضی ساده (مطلق) و غیره.

اوستایی، ماضی نقلی، دخالت ترکیبی، دوگان سازی