حسن سلطانی کوه بنانی - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه ایلام
مینا مریدی - دانش آموخته کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه ایلام

شطح به سخنانی گفته می شود که در حالت وجد و بی خودی در وصف حال بر زبان عارف جاری شود و در واقع بیانی متفاوت و غریب از دریافت حقیقت است که توسط برخی از عارفان گفته شده است. شطح در ادبیات عرفانی، همواره قابل اعتنا بوده وهرکدام از عرفا به گونه ای به آن اشاره داشته اند. عده ای آن را پذیرفته و درصدد برآمده اند تا ان را به عنوان مرحله ای از مراحل معرفت و دریافت حقیقت تایید و توجیه کنند؛ اما برخی آن را ناشی از عدم معرفت حقیقی می دانند. این پزوهش بر آن است تا مواضع و اندیشه عرفا را در قبال شظح به عنوان یک تجربه ی عرفانی و بیانی خاص از دریافت حقیقت در متون منثور تا سده هفتم هجری بنمایاند.

شطح، معرفت، فنا، تجلی