نوشین بهرامی پور - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بوعلی سینا
نصیرعلی صوفی - دکتری زبان و ادب فارسی از دانشگاه تربیت مدرس

گروه زبان های دردی شاخه ای از زبان های هندوایرانی خانواده زبان های هندواروپایی است که در نورستان ومناطق نزدیک در امتداد روند کابل و شاخه های فرعی منطقه کوهستانی این رود در شمال شرقی افعانستان، شمال پاکستان و شمال غربی هند رواج دارند. از ان جهت که منطقه دردستان میان آسیای جنوبی و آسیای مرکزی واقع شده است، زبان های دردی از یک سو با زبان های ایرانی، هندوآریایی و از سوی دیگر با زبان های چینی- تبتی در ارتباط بوده واز آنها تاثیرپذیرفته است. این زبان ها از زمان نفوذ امپراتوری هخامنشی در هندوکش (531 پ.م) با زبان های ایرانی در تماس بوده اند و در سده اهی پس از میلاد به دلیل گسترش اسلام، برتری سیاسی و فرهنگی زبان فارسی و همجوار شدن زبان های ایرانی شرقی با این زبان ها بر اثر تماس طولانی مدت وام گیری های زبانی بین این دو گروه زبانی صورت گرفته است. بسیاری از وام گیری ها از طریق زبان های میانجی مانند اردو، وخی و کهور به زبان های پذیرا انتقال یافته است. هدف از انجام این پژوهش شناسایی ماهیت و میزان نفوذ زبان های ایرانی در زبان های دردی و روابط متقابل این دو گروه زبانی با بهره گیری از منابع مکتوب و پژوهش های پیشین و همچنین گردآوری داده های زبانی به صورت میدانی است. یافته های پژوهش نشان می دهد که وام گیری در دو حوزه وام گیری واژگانی و دستوری انجام گرفته است و وام گیری واژگانی به صورت متقابل بوده است.

تماس زبانی، وام واژه، زبان های دردی، زبان های ایرانی