بررسی سیاستگذاری سلامت اجتماعی در ایران

امروزه سلامت یکی از اولویت های اساسی در نزد سیاستگذاران بوده و توزیع مناسب آن نگرانی اصلی آنان است. اما موضوعسلامت اجتماعی در سیاستگذاری های اجتماعی ما مبنا نبوده است. باید بپذیریم همانطوری که در حوزه سلامت جسم، برنامه ریزیو سیاستگذاری کرده ایم، در حوزه سلامت اجتماعی نیز این نگاه را داشته باشیم؛ درغیراینصورت جامعه باید هزینه های غفلت ازسلامت اجتماعی را در سایر ابعاد سلامت بپردازد.با اینکه سازمانهای مختلفی در کشور برای مقوله سلامت اجتماعی تلاش کرده و مداخلاتی به اجرا گذاشته اند؛ اما بر اساس مدلهم افزایی، این تلاش ها به دلیل ضعف در تقسیم کار بین سازمانی و مداخلات غیر همسو و غیر هماهنگ (خنثی کردن تلاش های یکبخش توسط مداخلات غیر علمی یک بخش دیگر) منجر به تغییر شاخص های سطح اثر نشده است.هدف از این پژوهش، بررسی وضعیت سیاستگذاری در سطح کلان کشور در حوزه سلامت اجتماعی است.نتیجه این پژوهش کیفی نشان می دهد، ارتقای سلامت اجتماعی بدون همکاری بخش های مختلف رخ نمی دهد و بهبود وضعیتفعلی نیز در حیطه وظایف و اختیارات یک ارگان نیست؛ به همین دلیل جهتگیری پیشنهادی (شامل چشم انداز، اهداف راهبردی ومداخلات) برای سلامت اجتماعی برای بخش های مختلف از طریق جلب حمایت، توسط سایر بخش ها باید انجام شود. برای استقرار اینجهت گیری و دستیابی به اهداف آن لازم است برنامه پیشنهادی پس از تصویب شورای عالی سلامت و امنیت غذایی کشور و شورایاجتماعی کشور بر تفاهم نامه های همکاری بین بخشی در زمینه ارتقای سلامت اجتماعی نظارت شود.

Keywords:

سلامت اجتماعی , سیاستگذاری , مشارکت , شهر سالم