رابطه بین جهت گیری انگیزشی، خودپنداره و یادگیری خودتنظیمی در دانش آموزان پسر دوره دوم متوسطه شهر گرگان سال تحصیلی 94-95

این پژوهش، با هدف بررسی رابطه بین جهت گیری انگیزشی، خودپنداره و یادگیری خود تنظیمی دانش آموزان پسر دوره دوم متوسطه است. نمونه پژوهش 246 نفر از میان دانش آموزان پسر مقاطع دوم، سوم، و پیش دانشگاهی شهر گرگان که به صورت تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه انگیزش تحصیلی والرند(1992)، پرسشنامه خودپنداره راجرز(1951) و پرسشنامه خودنظم دهی تحصیلی کانل و ریان(1987) استفاده گردید. برای تحلیل داده ها، روش ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چند متغییره بکار رفت. تحلیل داده ها نشان داد که جهت گیری انگیزشی درونی و بیرونی با یادگیری خودتنظیمی رابطه معنادار و جود دارد و جهت گیری بی انگیزشی با یادگیری خودتنظیمی ارتباط منفی و معنادار وجود دارد. بین خودپنداره و یادگیری خودتنظیمی رابطه معنادار وجود دارد. بین جهت گیری انگیزشی و خودپنداره رابطه معنادار وجود دارد اما بین یادگیری خودتنظیمی دانش آموزان به تفکیک سن، پایه تحصیلی و رشته تحصیلی آنها رابطه معنادار وجود ندارد. نتایج این تحقیق نشان داد که با افزایش جهت گیری انگیزشی (درونی و بیرونی) و خودپنداره می توان یادگیری خودتنظیمی دانش آموزان پسر را افزایش داد.

Keywords:

جهت گیری انگیزشی , خودپنداره , یادگیری خودتنظیمی