سمیه نادری - کارشناس ارشد روانسنجی، دانشگاه علامه طباطبایی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی تمرینات جسمانی بر پرخاشگری قربانیان کودک آزاری شهر تهران انجام شد. روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش همه دانش آموزان قربانی کودک آزاری شهر تهران در سال تحصیلی 96-97 بودند که از بین آن ها نمونه ای به حجم 30 نفر به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسدیم شدند از هر دو گروه پیش آزمون به عمل آمد و گروه آزمایش تمرینات جسمانی در 16 جلسه دریافت کردند، در حالی که به گروه کنترل این مداخله ارایه نشده و در پایان برای هر دو گروه پس آزمون اجرا شد. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه پرخاشگری آیزنک و پرسشنامه ضربه کودکی (CTQ) استفاده شد. تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس نشان داد تمرینات جسمانی منجر به کاهش پرخاشگری دانش آموزان قربانی کودک آزاری شده است (p˂0.01). با توجه به اینکه یافته ها بیانگر تاثیر تمرینات جسمانی بر پرخاشگری دانش آموزان قربانی کودک آزاری بود؛ بنابراین پیشنهاد می شود با طراحی و اجرای تمرینات جسمانی و ورزشی جهت بهبود پرخاشگری دانش آموزان قربانی کودک آزاری اقدام شود.

تمرینات جسمانی، پرخاشگری، کودک آزاری