بررسی رابطه بین سبک های یادگیری و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهر ایذه

هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین سبک های یادگیری و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دوره متوسطه دوم شهر ایذه بود. روش پژوهش حاضر توصیفی، از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان مشغول به تحصیل در شهر ایذه در سال تحصیلی 94-1393 بود که بر اساس فرمول کوکران و به روش تصادفی ساده 205 نفر از آنان به عنوان حجم نمونه انتخاب گردید. ابزار گردآوری دادها شامل پرسشنامه سبک های یادگیری ورمونت (1994) بود و از معدل دانش آموزان نیز به منظور سنجش پیشرفت تحصیلی استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه به روش همزمان) استفاده شد. نتایج حاصل از آزمون ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین سبک های یادگیری و مولفه های آن با پیشرفت تحصیلی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نیز بیانگر آن بود که از میان مولفه های سبک های یادگیری تنها دو مولفه سبک یادگیری معطوف به بازآفرینی و سبک یادگیری مبتنی بر تمرکز قادر به پیش بینی پیشرفت تحصیلی به صورت معنی دار بودند. بنابراین بر اساس یافته ها می توان بیان کرد که سبک های یادگیری نقش به سزایی در افزایش پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دارند.

Keywords:

سبک های یادگیری , پیشرفت تحصیلی , دانش آموزان متوسطه