سیدقاسم حسینی - عضو هیات علمی دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم، قم
عارفه نجفی عمران - استاد راهنمای مدرسه ی علمیه

حیا و عفاف، نیروی بازدارنده روحی است که از ظهور و انتقال زشتی های درون و آثار ناپسند آن به عالم بیرون جلوگیری میکند، به عبارت دیگر در حکم حصاری است که دل های پاک را در برگرفته و جرات عبور از مرز انسانی را از میان برمی دارد.بدینوسیله مانع سقوط به عوالم حیوانی میشود و به منزله نردهای است در اطراف نردبان سعادت و تکامل روح انسانی که درصورت بروز خطا و لرزش مانع افتادن به عوامل حیوانی و خوگرفتن به رذایل اخلاقی می شود، این دو واژه دارای معنای متفاوتیهستند، اما به شدت با یکدیگر مرتبطند، تا بدان جا که یکی ریشه و دیگری ثمره آن شمرده شده است، سوال اصلی این مقالهاین است که چه رابطه ای میان حیا و عفاف با سعادت انسان وجود دارد پژوهش پیشرو با روش توصیفی تحلیلی به انجامرسیده و از دستاوردهای این نوشتار این است که با عفاف و پاکدامنی و حیا میتوان راه عبور به سعادت واقعی بشر را برایهمیشه پیدا کرد، همان حیات طیبه ای که در آن تقوا و عفاف و حجاب و حیا و ... موج میزند و از جهالت و گناه و همه رزایلاخلاقی دور می باشد. با کاوش های انجام شده این نتیجه حاصل شده که حیا و عفاف تدبیری است که انسان میتواند با آن برایداشتن جامعه ای سالم و آرام و گران بها بودن خود و حفظ موقعیتش در جامعه برای رسیدن به سعادت دنیوی و بالاتر از آنسعادت اخروی به کار برد، چرا که انسان وقتی بتواند نفس وجودی خود را از آلودگی های نفسانی و شهواتی حفظ کند هم خودرا به سعادت دنیوی و اخروی رسانده و هم جامعه اطراف خود را سعادتمند می کند.

حیا، عفاف، سعادت، انسان، تقوا