خط مشی های تسهیلی اسلام برای اقامه فرهنگ عفاف و حجاب در جامعه اسلامی

Publish Year: 1396
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 400

متن کامل این Paper منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل Paper (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

EFAF01_348

تاریخ نمایه سازی: 6 مهر 1397

Abstract:

از دین مبین اسلام به عنوان حنیفیه سهله سمحه تعبیر می شود که حاکی از آسانی و سهولت احکام این مکتب دارد درحالی که انجام واجبات و ترک محرمات شرعی، مانند رعایت حجاب و مخالفت با هواهای نفسانی، دارای کلفت و سختی استو تعبیر به تکلیف می شود. رمز سازگاری میان سهولت و زحمت را می توان در تسهیلات روشی جستجو کرد که ارادت و اقبال قلبی مکلف را شکوفا و فعال می کند و احساس کلفت را زایل ساخته و یا تخفیف می دهد. بکارگیری این اسباب کهعمدتا از جنس سیاست و خط مشی است پدید آورنده زمینه مناسب برای اجراء احکام شرعی در جامعه اسلامی است و هزینهاجرای راهبردهایی که در این بستر طراحی می گردد را پایین نگه می دارد؛ در غیر این صورت، احساس سختی، فروزان میشود و خطر کاهش تقید، و ریزش افراد کوشا و عامل به تکالیف شرعی، هویت جامعه را تهدید می کند. قرآن کریم و روایاتمعصومین علیهم السلام، متضمن سیاستهای راهگشاه و تسهیلی است که با استفاده از قوانین مندرج در علم اصول استنباط، باضریب اطمینان بالا، قابل کاوش است. غلبه نسبی شعایر اسلامی بر نمود و نمادهای عادی جامعه، بهره برداری از نقش تخفیفیقول معروف در زمان مبارزه با مظاهر معصیت، نوآوری محتوایی در فعالیتهای فرهنگی مرتبط، رعایت حیای اجتماعی و مشهوداز سوی مردان، نقش ایجابی زنان در ارتقاء حیای مردان و بالمآل در افزایش حیای زنان، و تقویت تشاکل در میان زنان؛ ازجمله خط مشی های تسهیلی اسلام است که موجب تقویت فرهنگ حجاب می گردد. شناسایی این سیاستها که مطمح نظرنگارنده در این نوشته می باشد از طریق تتبع در معارف اسلامی میسر است. مواردی که ذکر می شود اندکی از بسیار است کهامید می رود هرچه زودتر، با همت پژوهشگران محترم، کشف گردد؛ انشاءالله.

Authors

علیرضا دهقانی فیروزآبادی

عضو هیات علمی دانشگاه امام صادق (ع)