مطالعه هیستوپاتولوژى تاثیر نانوذرات اکسید روى بر بافت پانکراس متعاقب تزریق داخل صفاقى در موش صحرایى نژاد ویستار

نانوذرات اکسید روى براى اهداف صنعتى و خانگى استفاده مى شود که مى تواند موجب آلودگى گسترده محیط زیست شود. با توجه به آنکه ایمنی زیستی نانوذرات اکسید روى هنوز یک مسیله بحث برانگیز است و این نانو ذرات به میزان فراوان به روش صنعتی تولید شده و می توانند از مسیرهای گوناگون وارد بدن انسان شوند، مطالعه حاضر ضرورى به نظر مى رسد. روش کار: در این مطالعه تجربى 30 سر موش صحرایى نر نژاد ویستار در سه گروه کنترل، شم دریافت کننده سالین و گروه دریافت کننده نانوذرات اکسید روى (75 میلى گرم/کیلوگرم دوبار در هفته) تقسیم بندى شدند. موش ها در شرایط استاندارد، با درجه حرارت 2±23، رطوبت نسبى 5 ±55، سیکل نوری دوازده ساعت روشنایی و دوازده ساعت تاریکی و با دسترسى آزاد به آب و غذا نگه داری شدند. این آزمایش براى مدت 28 روز طراحى شد. در پایان دوره آزمایش بافت پانکراس جدا گردیده و پس از انجام مراحل مختلف پاساژ بافتى به کمک میکروسکوپ نورى مورد ارزیابى قرار گرفت.بحث و نتیجه گیرى: بر اساس نتایج به دست آمده در بافت پانکراس گروه کنترل هیچ ضایعه میکروسکوپى دیده نشد؛ در صورتى که در گروه دریافت کننده نانوپارتیکل اکسید روى اینفیلتریشن سلول هاى آماسى، نکروز و پرخونى مشاهده شد. اگرچه این فلز در بسیارى از موارد از جمله تولید محصولات مهم انسانى مورد استفاده قرار مى گیرد؛ اما آلودگى زیست محیطى و اثرات سمى آن عاملى بالقوه براى تهدید سلامت انسان به شمار مى رود. نتایج حاصل از این تحقیق اثرات سمى نانوذرات اکسید روى بر روى بافت پانکراس را تایید مى کند.

Keywords:

پانکراس , سمیت , اکسید روى , موش صحرایى