محمدرضا رضایی آهوانویی - دانشجوی کارشناسی ارشد
محمدعلی نوروزیان - دانشیارگروه علوم دام و طیور پردیس ابوریحان، دانشگاه تهران

انرژی از دست رفته به صورت متان به غیر از سهم قابل توجه در انتشار گازهای گلخانه ای، یکی از مهمترین ناکارآمدی های باقی مانده در سیستم های تولید نشخوارکنندگان است. در این بررسی انواع راهبرد هایی که باعث کاهش تولید متان می شوند، مورد بحث قرار گرفته است. این عوامل عمدتا بر دستکاری های حیوان، جیره ی غذایی و شکمبه متمرکز است. بطور کلی، هر راهبرد باید یک مدل سازی کامل از سیستم مزرعه و ارزیابی کامل از چرخه ی تولید و مصرف داشته باشد تا اطمینان حاصل شود که کاهش انتشار گازهای گلخانه ای در یک نقطه باعث افزایش انتشار گازهای گلخانه ای در جای دیگر سیستم تولید نمی شود. راهبرد های مدیریت تغذیه دارای بیشترین اثر در کاهش گازهای گلخانه ای هستند ولی این تاثیر کوتاه مدت است. چندین راهبرد جدید شامل استفاده از مکمل های غذایی مانند ساپونین ها، تانن ها، مخمر و آنزیم های هضم کننده ی فیبر ممکن است باعث کاهش تولید گاز متان شوند، اما این امر هنوز نیازمند تحقیقات بیشتر است. مهار متانوژن ها در شکمبه یکی از راه های کاهش تولید متان است .روش های مهار متانوژن ها شامل استفاده از آنتی بیوتیک ها، توسعه ی ویروس ها و باکتریوفاژها، استفاده از مواد افزودنی خوراکی مانند چربی ها و روغن ها، اسانس های گیاهی، نمک های نیترات، دی کربوکسیلیک اسید و واکسیناسیون هستند. این مقاله گزینه های موجود برای کاهش انتشار گاز متان و در عین حال بهبودعملکرد تولید دام را بررسی می کند.

متان، باکتری های فیبرولیتیک، گازهای گلخانه ای، نشخوارکنندگان