تاثیر تاغکاری با گونه Haloxylon persicum بر میزان شوری خاک (مطالعه موردی، منطقه سجزی اصفهان)

اصلاح مناطق بیابانی به وسیله کاشت درختان بومی از جمله گونه تاغ (Haloxylon) از اولویت های مهم تحقیقاتی در کشوراست. تحقیق حاضر با هدف بررسی تاثیر کاشت تاغ بر روی مقدار شوری خاک در منطقه سجزی به عنوان یکی از 16 کانونبحرانی بیابانزایی در استان اصفهان بنا نهاده شده است. در این راستا، نمونه برداری از خاک در دو عمق سطحی (صفر تا 30سانتیمتری) و عمقی (30 تا 60 سانتیمتری) در دو محدوده تاغکاری شده و شاهد انجام شد. تجزیه و تحلیل آماری داده بااستفاده از تجزیه واریانس دو طرفه در قالب مدل عمومی خطی (GLM) انجام شد. نتایج نشان داد که کاشت تاغ موجبافزایش معنی دار مقدار شوری خاک شده است، در حالی که بین مقدار شوری در عمق اول و دوم در منطقه شاهد اختلافیوجود نداشت ولی در منطقه تحت تیمار تاغکاری اختلاف معنیدار بود. نتایج این تحقیق نشان داد که هرچند تاغکاری موجبتثبیت خاک و مانع فرسایش بادی می گردد، موجبت افزایش شوری خاک نیز میگردد. بنابراین لزوم استفاده از روشهایی کهمانع برگشت بقایایی گیاهی تاغ به خاک می شود، راهکاری مناسب در راستای مقابله با فرآیند افزایش شوری خاک است.

Keywords:

بیابانزایی , اصلاح , خاک , تاغ , اصفهان