حسین زمانپور - دانشجوی کارشناسی ارشد مرتعداری، دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی پردیس تهران

رشد وتوسعه در ایران به یک معنی به کار برده می شود که این خود نادرست است منظورازرشد ازدیاد کمی ثروت جامع استولی مفهوم توسعه علاوه برازدیاد کمی ثروت تغییرکیفی نظام اجتماعی ،اقتصادی و فرهنگی است، به ریشه یابی مسایل وآسیب ها در ناکامی رسیدن به توسعه ی پایدار وارایه راه حل عدم تمرکز در تصمیم گیریی ها در بالادست و پخش تمرکز آندر ناحیه ها تاکید می گردد. بر دو نوع رهیافت مدیریتی اشاره می گردد رهیافت بالا به پایین که در کشورهای درحال توسعه بهدلایل فقر فرهنگی ،آموزشی و اقتصادی نمی تواند اجزای توسعه پایدار را فراهم کند و متکی بر نظرات شخصی می باشد کهتصمیمات آنها در سطح کلان مملکتی است و چون باید حجم اطلاعات محدود گردد نکات مهم اطلاعات بخاطر فساد و علتهای سیاسی به بالا نمی رسد که ناکارآمد می گردد .نوع دوم از نوع رهیافت پایین به بالا می باشد که از مشارکت جوامع محلی وذینفعان حاصل می گردد. این نوع برنامه ریزی دارای مزیت مهمی است.اهداف ملی را اکنون می توان در سطح واقعی گرایانهتری مشخص کرد و در آخر تصمیم گیری منطقی و هوشیارانه تری گرفت. لازمه ی یک سیاست واقعی، رهیافتی از پایین به بالادر برنامه ریزی ها است، به وسیله آن در هر منطقه، مجموعه ای مطلوب را (شامل یک شبکه دقیقا طراحی شده مراکزروستایی) برای رسیدن به هدف ارایه شود، و چون برگرفته از نظرات خود مردمی منطقه است هوشیاری در برنامه ریزی میتواند مشارکت عمومی را جلب کند.

رشد، توسعه ,برنامه ریزی از بالا به پایین، برنامه ریزی ازپایین به بالا