غلامرضا سبزقبایی - استادیار گروه محیط زیست، دانشگاه صنعتی خاتم الانبیاء(ص)بهبهان، بهبهان، ایران.
کلثوم جبازاده - دانشجوی کارشناسی ارشد، ارزیابی و آمایشسرزمین، دانشگاه خاتم الانبیاء(ص)بهبهان، بهبهان، ایران

طبق پیش بینیهای سازمان ملل بیش از 60 % مردم جهان تا سال 2030 در نواحی شهری زندگی خواهند کرد.پیدایش انقلاب صنعتی، افزایش سطح زندگی، ابداع خودرو و پیشرفت فناوری و حمل ونقل موجب رشد بیش ازاندازه شهرها پس از جنگ جهانی شده است. به گونهای که باعث ایجاد مشکلات زیست محیطی، آلودگی، ترافیک، فقر، بد مسکنی و... در شهرها شده است. در واکنش به این مسایل در دهه 1990 نظریه توسعهی پایدار شکل گرفت. تعریف عمومی که برای توسعه به کار میرود به این صورت است که، توسعه ای که در درصدد برآوردن نیازهای نسل امروز بدون اینکه تهدیدی برای تواناییهای نسل آینده در جهت برآورده نمودن نیازهای خود باشند.توسعه پایدار برای تمامی بخشهای جوامع انسانی ضرورتی غیر قابل انکار است، اما جوامع شهری، با توجه به شرایط و وضعیت کنونی اولویت دارند چرا که روند توسعه مناطق شهری در کل و به خصوص در کشورهای در حال توسعه ابعاد بسیار وسیعی به خود گرفته است، به طوری که در سال 1960 سهم اینگونه کشورها از 19 کلان شهر جهان، 9 منطقه شهری بوده است. درحالی که این تعداد در سال 2000 به 50 کلان شهر، از مجموع 66 مادر شهررسیده است. شهر پایدار شهری است که به دلیل استفاده اقتصادی از منابع، اجتناب از تولید بیش از حد ضایعات وبازیافت آنها تا حد امکان و پذیرش سیاست های مفید در درازمدت، قادر به ادامه حیات خود باشد. مشکلات زیست محیطی یکی از اساسی ترین مسایل شهر امروزی و حاصل تعارض و تقابل آنها با محیط طبیعی است؛ چرا که توسعه شهری ناگذیر با تسلط ساختمانها، صنایع و حمل و نقل و فعالیتهای اقتصادی بر فضاهای طبیعی همراه است و این تسلط به مرور زمان به شکل چیرگی شهر بر طبیعت تغییر یافته است و زمینه ساز آلودگیهای گسترده شهری میشود . نتیجه این روند عدم تعادل و ناسازگاری میان انسان و طبیعت و به هم خوردن روابط اکوسیستم خواهد بود. نخستین گام در جهت دست یابی به توسعه پایدار، تهیه و تدوین راهبرد کلان برای توسعه ی پایدار با استفاده از عواملی نظیر راهبرد ملی حفاظت زیست محیطی، احیاء و بهبود محیط زیست، راهبرد ملی توسعه ی پایدار اجتماعی و فرهنگی است

توسعه پایدار، پایداری شهری، شاخص های توسعه