اثر پروبیوتیک سویه باسیلوس سوبتیلیس بر یادگیری فضایی در مدل تشنج صرعی ناشی از PTZ در موش صحرایی نر نژاد ویستار

مقدمه: پروبیوتیک، میکروارگانیسم های زنده ای هستند که چنانچه به مقدار کافی مصرف شوند اثرات مفیدی بر سلامت مصرف کننده به جا می گذارند. تحقیق حاضردرراستای آزمون این فرض انجام شدکه پروبیوتیک بومی ایران برمرحله فراخوانی یادگیری فضایی در مدل تشنج ناشی ازپنتیلن تترازول در موش صحرایی نر نژاد ویستارموثر است. مواد و روشها: یک گروه پروبیوتیک ، گروه دوم کنترل مثبت و گروه سوم کنترل در نظر گرفته شدند و پس از تیمار 21 روزه پروبیوتیک تزریق PTZ صورت گرفت و در نهایت آموزش و آزمون در ماز آبی موریس صورت گرفت. نتیجه گیری:در این تحقیق برای مقایسه کمیت های مختلف، پس از اطمینان از نرمال بودن توزیع داده ها ،به منظور ارزیابی مرحله فرا خوانی یادگیری فضایی ازنرم افزار Graphpad prism استفاده شد، که تحلیل داده از طریق تجزیه واریانس یک طرفه و آزمون توکی انجام شد. نتایج تحقیق حاضر بیانگر بی تاثیر بودن پروبیوتیک بر یادگیری فضایی در مدل تشنج صرعی ناشی از PTZ می باشد.

Keywords:

پروبیوتیک , یادگیری فضایی , تشنج , ماز آبی موریس