تاثیر بهسازی و حصارکشی بر کیفیت باکتریولوژی منابع آب روستاهای شهرستان چناران در سالهای 87و88

بهبود کیفیت آب آشامیدنی و بهسازی منابع آب و تصفیه آن می تواند تاثیر مستقیمی در کاهش بیماریهای عفونی و اسهالی داشته باشد. با در نظر گرفتن این موضوع که در حال حاضر از 83 درصد مردم جهان که به آب آشامیدنی دسترسی دارند تنها 42 درصد به آب تصفیه شده دسترسی دارند لزوم صرفه جویی عمومی، برنامه ریزی دقیق، استفاده بهینه از آب، جلوگیری از هدر رفتن منابع موجود، تصفیه مجدد پسابها و به کارگیری مجدد آنها را بیش از پیش ضروری می سازد. همانطور که در سال جاری اصلاح الگوی مصرف ضروری است بنابراین باید برروی بحث فرهنگ مصرف بهینه آب و استفاده مناسب از منابع ذخیره تاکید جدی نمود. در این پژوهش با هدف ارائه تصویری روشن از سیمای کیفیت منابع آبی خام روستاهای شهرستان چناران، منابع آبی خام از نظر درصد بهسازی، درصد حصار کشی و درصد نوع منابع آب، درصد منابع مجتمع و تک روستایی بررسی گردید. بدین منظور ابتدا تمام آیتم ها از نظر تعدادمنابع حصارکشی شده و نشده، تعدادو نوع منابع آبی، تعداد منابع تک روستایی و مجتمع و میزان آلودگی میکروبی منابع روستاهای چناران در سالهای 87 و 88 جمع آوری و توسط نرم افزار Microsoft Excel تجزیه و تحلیل گردید. با افزایش سه درصدی در بهسازی منابع ابی روستاهای چناران در سال 88 نسبت به سال 87 درصد آلودگی احتمالی 27 درصد، آلودگی تاییدی 10 درصد و آلودگی مدفوعی به میزان 2درصد کاهش پیدا کرده است. همچنین با توجه به اینکه بیشترین آلودگی میکروبی در منابع آبی چاه دستی و منابع آبی تک روستایی مشاهده گردیده است. بنابراین گسترش منابع آبی مجتمع و چاه عمیق در کاهش آلودگی میکروبی نقش به سزایی دارد. اگر منابع از نظر بهسازی و حصارکشی در حد مطلوب باشد بر کیفیت میکروبی آب شبکه توزیع اثر گذاشته و آلودگی میکروبی به حداقل مقدار و تقریبا صفر می رسد. بنابراین باکاهش میزان آلودگی میکروبی مصرف کلر باقیمانده کاهش یافته و اثرات جانبی کلر و همچنین هزینه کلر زنی به منبع کاهش می یابد.

Keywords:

آلودگی میکروبی , بهسازی , حصار کشی , کلر باقیمانده