محمدکاظم قاسمیان - دانشجوی کارشناسی ارشد عمران - خاک و پی، دانشگاه یاسوج
محمد پروین نیا - استادیار بخش عمران، دانشگاه یاسوج
محمدحسین بازیار - استادیار بخش عمران، دانشگاه یاسوج

باتوجه به اینکه سیلابهای شهری حجم قابل ملاحظه ای از آب شیرین را انتقال میدهند و میتوانند بعنوان یک منبع غیرمتعارف تامین آب برای مصارف مختلف محسوب شوند، در سالهای اخیر علاقه به مطالعه در زمینه احیاء و استفاده از سیلابهای شهری به خصوص در مناطق خشک و نیمه خشک افزایش یافته است. در این مقاله سعی شده است با مقایسه کیفیت سیلابهای شهری شیراز، عسلویه و اصفهان، امکان احیاء آنها مورد بررسی قرار گیرد.در منطقه صنعتی پارس رطوبت و آلودگی هوا باعث تشدید خوردگی سطوح فلزی و پوششهای غیرفلزی این منطقه شده و شستهشدن این سطوح توسط باران باعث ورود آلایندههای مختلف به سیلاب این منطقه میگردد. روانابهای سطحی اینمنطقه توسط کانالهای درنظر گرفته شده جمع آوری و به خلیج فارس منتقل میشوند،که این امر علاوه بر به هدر دادن منابع آبی باعث بخطر افتادن اکوسیستم طبیعی پارک ملی نایبند شده است. جهت بررسی کیفیت سیلاب شهری و صنعتی این منطقه، 5 ایستگاه در نظر گرفته شده است.در شهر شیراز نیز عمده سیلاب شهری توسط کانالهای منتهی به رودخانه خشک جمع آوری و بدون هیچگونه تصفیه ای به دریاچه مهارلو منتقل میشوند. دراین تحقیق کیفیت سیلاب از اولین دقایق ایجاد رواناب در سه زیرحوضه شهری بزرگ، متوسط و کوچک این شهر با کاربریهای متفاوت، مطالعه شده است.میانگین نتایج آزمایشهای فیزیکی و شیمیایی تمام ایستگاهها بجز ایستگاه شماره 3 منطقه صنعتی پارس، نشاندهنده این موضوع است که میتوان از سیلابهای شهری پس از حذف شستشوی اولیه بعنوان منبعی قابلاستفاده جهت تزریق به آبهای زیرزمینی استفاده کرد. بررسی مشابه که در سال 1380 توسط آقای رازی در شهر اصفهان صورت گرفته است نیز گویای همین مطلب میباشد.

رواناب سطحی، فلزات سنگین، منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس، شیراز، اصفهان