یدالله تاری وردی - استادیار گروه حسابداری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز، ایران
نادر حریری پارسا - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد دماوند و دانشجوی دکترای حسابداری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران

بر اساس تیوری قراردادها، یک شرکت را مجموعه ای از قراردادها میان سهامداران، مدیران، کارکنان، اعتباردهندگان،فروشندگان، مشتریان و دولت می توان فرض نمود. یکی از این قراردادها ، قراردادهای مربوط به تامین مالی شرکت بابستانکاران می باشد که به قراردادهای بدهی معروف است. نقش قراردادی پیمان های مالی به سه نوع پیمان های سرمایهای و پیمانهای عملکردی و پیمانهای محدودیت در مخارج سرمایه ای که نوعی دیگر از پیمان های عملکردی است، تقسیممی شود. پیمان های سرمایه ای به واسطه حفظ مقادیر کافی از سرمایه سهام و در نتیجه، هم راستا کردن انگیزه هایسهامداران و بستانکاران، مشکلات نمایندگی را کنترل می کنند، در حالی که پیمانهای عملکردی به عنوان هشدار دهندههایی عمل می کنند که حرکتهای زود هنگام و مذاکرات مجدد را زمانی که عملکرد وام گیرنده تضعیف می شود، تسهیلمی نمایند. پیمان های محدودیت در مخارج سرمایه ای، وام گیرنده را موظف میکند که حداکثر مبلغ معینی را در هر سال بهعنوان مخارج سرمایه ای هزینه نماید. مخارج سرمایه ای میتواند به افزایش بدهی ها و بستانکاران جدید منجر شود کهاحتمالا همراستا با منافع بستانکاران قبلی نخواهد بود. ر این مقاله سعی داریم تا با تشریح ویژگی ها و شرایط حاکم برپیمان های قراردادی به بررسی مقایسه ای آنها پرداخته و ضمن تشریح نقش و کارکرد این پیمان ها به بررسی نقش وچگونگی کاربرد اطلاعات حسابداری در طراحی بسته های پیمان بپردازیم.

پیمان های سرمایه ای، پیمان های عملکردی، موسسات رتبه بندی، ارزش قراردادی اطلاعات حسابداری