سنجش میزان تحقق پذیری حکمروایی خوب شهری در کلانشهرها مورد مطالعه: منطقه 1 شهر تهران

محوریت رویکرد حکمروایی خوب شهری در مدیریت شهری بر مبنای توسعه ای مردمسالار و برابرخواهانه برای تاثیرگذاری تمامی نیروهای ذینفع و ذینفوذ در اداره امور شهرها و هم چنین به تمامی نیازهای این گروه هاست. حکمروایی در واقع فرایندی است که بر اساس کنش متقابل میان سازمانها و نهادهای رسمی اداره شهر از یک سو و سازمان های غیردولتی و تشکل های جامعه مدنی، از طرف دیگر شکل می گیرد. از این رو به نظر می رسد که نهادهای مدیریت شهری که در ایران از دو سازمان شهرداری و شورای شهر تشکیل شده است، می تواند یکی از بهترین سازوکارها برای تحقق حکمروایی خوب شهری باشد. گستره قلمرو حاکمیت دولت تا اعماق مسولیت ها و وظایف نهادهای غیر دولتی، مشکلات و مسایلی را دامن زده است که می بایست با دیدی علمی و حرفه ای به آن نگاه شود. نهاده حاکمیت با در بر گرفتن حوزه های جاری زندگی شهروندان، از عمده ترین مقولات است که نیازمند سیاستگذاری مناسب است. در این پژوهش به بررسی میزان تحقق پذیری شاخص های سنجش میزان تحقق پذیری حکمروایی خوب شهری در کلانشهرها و در منطقه1 شهر تهران با روش توصیفی- تحلیلی پرداخته شده است. جمع آوری اطلاعات با استفاده از ابزار پرسشنامه صورت گرفته که روایی آن به صورت محتوایی و پایایی آن با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ تایید شده است. نتایج تحقیق بیانگر آن است که : - 1 میزان تحقق پذیری پاسخگویی، مسولیت پذیری و شفافیت مدیران شهری به شهروندان در سطح پایینی قرار دارد؛ -2 از نظر شهروندان، میزان کارایی و قانون مداری مدیران شهری در سطح بالا و قابل قبولی قرار دارد. بنابراین جهت بهبود همه جانبه فاکتورهای حکمروایی خوب شهری و به تبع آن رضایتمندی شهروندان از مدیریت شهری، می بایست یک تجدید نظر همه جانبه و فراگیر در برنامه ریزی این شهر صورت گیرد. همچنین یک نتیجه کلی می توان گرفت رشد شهری در قرن بیستم سهم جمعیت شهرنشین را به شدت افزایش داد و شهرنشینی را به شیوه غالب زندگی تبدیل کرد امروزه با گسترش و پیچیدگی نظام شهری و شهرنشینی، دولت مردان و مسیولین دیگر به تنهایی قادر به کنترل و هدایت جوامع شهری و پاسخ به نیازهای روزافزون توسعه شهری نیستند.

Keywords:

حکمرانی خوب شهری , مدیریت شهری , مشارکت , منطقه1 تهران