نقش طرحواره های ناسازگار اولیه و تمایزیافتگی در پیش بینی صمیمیت زناشویی در بین دانشجویان متاهل

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش طرحوارههای ناسازگار اولیه و تمایز یافتگی در پیش بینی صمیمیت زناشویی در زوجیندانشجو است. روش این پژوهش از نوع مطالعات توصیفی همبستگی است و جامعه آماری پژوهش شامل دانشجویان دانشگاه هایتهران بودند که از این بین 182 نفر از بین دانشجویان دانشگاه های خوارزمی تهران، شهید بهشتی و علوم بهزیستی و توانبخشی بهصورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس طرحواره های ناسازگار یانگ (YSQ-SF)،مقیاس تمایزیافتگی (DSI) و مقیاس صمیمیت زناشویی (MIQ) استفاده گردید. یافته ها نشان داد که بین طرحواره های ناسازگاراولیه با صمیمیت زناشویی در بین دانشجویان متاهل رابطه منفی معنی داری وجود دارد، یعنی با افزایش طرحواره های ناسازگاراولیه از میزان صمیمیت زناشویی کاسته میشود. همچنین تمایز یافتگی نیز در سطح 5% رابطه مثبت و معناداری با صمیمیت زناشویی دارد (p<0/05). واریانس مشترک طرحواره های ناسازگاراولیه و تمایزیافتگی با صمیمیت زناشویی برابر 0/44 است. این نتیجه به معنای آن است طرحواره های ناسازگار اولیه و تمایزیافتگی با هم 0/44 صمیمیت زناشویی را در بین دانشجویان پیش بینی می کند (p<0/01) و مدل رگرسیونی محاسبه شده از لحاظ آماری معنی دار می باشد و می توان از نتایج این پژوهش در بهبود روابط زناشویی در زوجین استفاده کرد.

Keywords:

طرحواره های ناسازگار اولیه , تمایزیافتگی , صمیمیت زناشویی , دانشجویان