تضرع و توبه از دیدگاه شمس تبریزی و مولانا

پرستش و نیایش خالق یکی از نیازهای فطری بشر است. انسان همواره در پی آرامش بوده و یکی از راه های رسیدن به آن گفتگو صمیمی و به دور از هرگونه غرورکاذبی با خداست. تضرع در برابر خدا منیت را دور کرده و باعث نزدیکی به ذات مقدس است و سعادت ابدی را در پی دارد. خداوند تا آنجا به خوشبخت شدن انسان مایل است که علاوه بر نعمتها و الطاف بی شمار، راه بازگشت از گناه را برایش باز گذاشته است. عارفانی چون شمس تبریزی و مرید او مولانا یا افکار و معیارهای مشترکی که داشتند، به این نکته ها واقف بودند و در تاثیر آن در آثارشان نمود پیدا می کرد. آنها تضرع را لازمه ی رسیدن به لقای پروردگار و توبه را شانس مجدد می دانستند و البته در هر دو مورد میل باطنی و حقیقی را سرلوحه قرار می دادند.

Keywords:

خدا , تضرع , توبه , شمس تبریزی , مولانا