تجلی اندیشه های جمالیه در منظومه های عطار نیشابوری
Publish place: The first national conference on fundamental research in language and literature studies
Publish Year: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 897
This Paper With 13 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
CELPA01_063
تاریخ نمایه سازی: 5 آبان 1397
Abstract:
مکتب جمالیه در عرفان ایرانی و اسلامی با استفاده از دستاوردهای حکمت یونانی و اشراق شرقی و به ویژه با بهره گیری از حکمت ایران باستان، در قرون نخستین اسلامی و با ابتکار شخصیتی ایرانی به نام ابوحلمان (قرن سوم هجری) شکل گرفته و با استفاده از تعالیم قرآنی به مکتبی بزرگ در عرفانی اسلامی تبدیل شده است. مهمترین اصول فکری این مکتب بر ایجاد خلقت بر مبنای عشق حق تعالی به حسن خویش و زیبا بودن تمام مخلوقات است. و به دنبال تبیین ارتباط میان عشق و دوستی نیز می باشد. عطار نیشابوری، به زعم تنی چند از پژوهشگران حوزه عرفان، از بزرگان این مکتب محسوب می شود. در این مقاله پاره ای از مهم ترین اندیشه های جمالی عطار مانند عشق فرزند حسن و زیبا دانستن هستی در مثنوی های او مورد بررسی قرار می گیرد تا خط فکری عطار از این منظر و رویکرد این نوع اندیشه در خلق آثارش مشخص گردد
Keywords:
Authors
دیب الصالح
دانشجوی دکتری زبان وادبیات فارسی ، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)