محسن صادقی - استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه پیام نور

بهره گیری از گویش های خراسان یکی از ویژگی های بارز شعر محمدرضا شفیعی کدکنی است. این مقاله در پی آن است، تا نشان دهد این شاعر و ادیب خراسانی در کنار ابداع ترکیب های بدیع و زیبا، با وام گیری خودآگاه یا ناخودآگاه از گویش های خراسان، واژه های جدیدی را به گنجینه زبان فارسی افزوده است؛ واژه هایی که کاربران امروزی کمتر به گویشی بودن آنها پی می برند.

شفیعی کدکنی، گویش، خراسان، پایه، دروزار