امین پورحسن - دانش آموخته کارشناسی ارشد زبان و ادبیات انگلیسی، دانشگاه شهید مدنی آذربایجان، تبریز، ایران
ابوالفضل رمضانی - استادیار زبان و ادبیات انگلیسی، دانشگاه شهید مدنی آذربایجان، تبریز، ایران

نقد ادبی عنصری جداناپذیر از ادبیات است و از روش ها و شیوه های آن برای تحلیل آثار ادبی استفاده می شود. تاریخ گرایی نو که آغاز آن به دهه 1980 برمی گردد، یکی از دستاوردهای اخیر نقد ادبی است که به بررسی تعامل تاریخ و ادبیات پرداخته و چشم اندازی جدید از آثار ادبی و نویسنده ها به دست می دهد. این مقاله، با استفاده از دیدگاه ها و نظریه های مختلف برای بررسی مسایل تاریخی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی در آثار ادبی، کوششی برای تشریح تاریخ گرایی نو است تا بخشی از کم و کاست تحلیل نظری در خصوص این رویکرد نو جبران شود. به همین منظور، در این مقاله راجع به مراحل، روش ها و نظریات منتقدان، فیلسوفان و تاریخ نگاران تاثیرگذار در تاریخ گرایی نو بحث خواهد شد تا بحث نظری پیرامون علل استفاده از چنین رویکردی و روش استفاده از آن روشن شود. در انتها، ویژگی هایی که این رویکرد را از دیگر روش های انتقادی متمایز می کند، مطرح خواهند شد تا ما را در دستیابی به افق های نو در تحلیل آثار ادبی کمک نماید.

تاریخ گرایی نو، ادبیات، حکایت، تحلیل گفتمان، گرینبلت، گییرتز، فوکو