لیلا زمانی کوخالو - دانشجوی دکتری روانشناسی تربیتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز
پریسا تجلی - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز

دوران کودکی زمانی است که توسعه توانایی های کودک در تمامی ابعاد پایه ریزی میشود.در این دوره، کودک مهارتهای زبانی، شناختی، ظرفیتهای اجتماعی- عاطفی و تواناییهای جسمی بیشتر و هدفمندتری را به کار میگیرد. همانطور که مهارتهای زبانی کودک رشد میکند، او از این قابلیت برای بیان نیازها، خواسته ها، ابراز احساسات و حل اختالف بهصورت زبانی استفاده میکند، توانایی شناختی کودکان به آنها اجازه میدهد تمایز بین خود و دیگران را دریابند . آنها از مهارتهای اجتماعی برای آزمون قابلیتهای دوستیابی خود استفاده میکنند. به دلیل این گامهای مهم در رشد، دوران کودکی مهمترین زمان برای رشد مهارتها و توانایی های لازم برای ایجاد و حفظ صلح و آرامش است.این پژوهش، درصدد است تا با پرداخت به مفهوم آموزش صلح و تاثیر آن در دوران کودکی را با استناد به مطالعات نوین مورد بررسی قرار داده، و رویکردهای روانشناختی آن را مورد بحث و بررسی قرار دهد. مروری بر دیدگاههای برخی از اندیشمندان نشان میدهد غفلت از آموزش مفهوم صلح در دوران کودکی و عدم توجه به اهداف غایی پرورشی، موجب کمرنگ شدن فردیت فرزندانمان در ابعاد مختلف اجتماعی، فرهنگی و آموزشی گشته، وصول به غایتهای تربیتی تعریف شده در این رویکرد را ناممکن می سازد.نتایج این پژوهش نشان میدهد که تاثیر مثبت آموزش صلح در برنامههای دوران کودکی و افزایش تجارب یادگیری آنها در مراکز پیشدبستانی میتواند در ساختن ظرفیت های بعدی شخصیت آنها مانند همدلی، نظم عاطفی و کنترل رفتاری بسیار تاثیرگذار باشد؛ و این امر همانند قطعات مهم شکل گیری شخصیت کودکان و گسترش فرهنگ صلح گزینی در سطح مراکز پیش دبستانی است.

آموزش، دوران کودکی، صلح، مراکز پیش دبستانی