الگوهای برنامه ریزی درسی در آموزش عالی

از نظر بازرگان و فراست خواه , (1396) نقش آموزش عالی در قرن بیست و یکم متحول شده است . از یک سو از این قرن با عنوان قرن یادگیری و عصر دانش بنیان یاد می شود و از سوی دیگر در این قرن توسعه پایدار کشورها مورد توجه اصلی سیاست گذاران و تصمیم گیرندگانی قرار گرفته است که در زمینه توسعه اجتماعی, اقتصادی و فرهنگی فعالیت می کنند. بنابراین , نقش آموزش عالی در این قرن بیش از بیش تعیین کننده است . زیرا نظام آموزش عالی باید از جامعه تاثیر بپذیرد و بر آن تاثیر گذارد . در صورتی که چنین باشد , تولید و اشاعه دانش , توسعه انسانی و پرورش نیروهای کارآزموده و نیز عرضه خدمات علمی-تخصصی می تواند از شایستگی لازم برخوردار شود . البته این امر در صورتی رخ می دهد که عوامل نظام آموزش عالی , کیفیت مناسبی داشته باشد . با توجه به پیچیدگی های نظام آموزش عالی , فراهم آوردن کیفیت این نظام , مستلزم توجه به کارکردهای مدیریتی از جمله برنامه ریزی درسی است .توجه به نیازهای دانشجویان و اساتید در تدوین برنامه درسی و اهداف آن از الزامات یک برنامه موفق است . کرک گز (2009)1 برنامه ای را موثر می خواند که بر مبنای نیازهای دانشجویی و هیات علمی و میتنی بر تحلیل نیازهای دانشجویی و هیات علمی است , هم چنین به تحلیل نیازهای چند بعدی متعهد است و در پرتو تحقیقات جاری مربوط به طراحی برنامه درسی , ارزیابی سیستماتیک برنامه شرکت پرسنل تدریس درتصمیم گیری و مکانیزم بازخورد مداوم تلفیق شده با این سیستم تولید شده است