به کارگیری گیاهان در معرض خطر استان مازندران در پارک ها و فضای سبز شهری، راهی برای حفاظت آنها

با وجود اینکه مفهوم تنوع گونه ای در علم اکولوژی از جایگاه ویژه ای برخوردار است ولی تا کنون انسان به اهمیت آن به عنوان یک منبع ارزشمند پی نبرده است و با تخریب پوشش گیاهی اکوسیستم ها، باعث ازبین رفتن تنوع زیستی گردیده است، به طوریکه بسیاری از گونه های گیاهی و جانوری از عرصه طبیعت محو گشته و یا در حال انقراض هستند. با توجه به اینکه به کارگیری گونه های گیاهی در فضای سبز شهری و پارکها موجب تکثیر بیشتر و حفاظت این گونه ها می شود بنابراین در این پژوهش ابتدا گونه های در معرض خطر مازندران با استفاده از مطالعات کتابخانه ای، اسنادی و منابع معتبر علمی جمع آوری و سپس با روش توصیفی- تحلیلی و به کمک نرم افزارExcel مورد تجزیه و تحلیل قرار آماری قرار گرفته و به بررسی پتانسیل استفاده از آنها در فضای سبز و پارکها پرداخته شد. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که 09/9 درصد از گونه های در معرض خطر استان مازندران پتانسیل استفاده در فضای سبز شهری و 9/80 درصد نیز دارای پتانسیل استفاده در پارکها می باشند. همچنین یافته ها نشان داد که72/52 درصد از این گونه ها دارای فرم رویشی چندساله علفی هستند. 60 درصد از گونه های مورد مطالعه دارای وضعیت کم خطر، 10 درصد آسیب پذیر و 72/2 درصد نیز در معرض انقراض می باشند.

Keywords:

گونه در معرض خطر , تنوع گونه ای , فضای سبز و پارکها