موسی ملکی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی عمران گرایش زلزله- دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرکرد
عسل سلطانی - دانشجوی کارشناسی مهندسی آب- دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان

پارک ملی دریاچه ارومیه پس از مرداب انزلی، از جالب ترین و نغزترین زیستگاه های طبیعی جانوران در ایران به شمار می رود .اما قریب به یک ده ه است که شاهد ناپایداری تعادل اکولوژیکی این دریاچه هستیم که نتیجتا تخریب این زیستگاه بر اثر کوچک شدن دریاچه، شور شدن آب و انقراض قریب الوقوع نادرترین میکروارگانیسمهای موجود در آن را بر جای می گذارد. اکنون مقدار شوری آب دریاچه حدود 400گرم بر لیتر است که اندیشیدن تدبیری جهت رفع هرچه سریع تر آن را ایجاب می کند، زیرا اینگونه به نظر می رسد که جبرانناپذیرترین اثر تخریبی بحران حوضه آبریز دریاچه ارومیه، از بین رفتن حیات ریزآبزیان این دریاچه و علی الخصوص گونه نادر و فوق العاده ارزشمند آرتمیا باشد. لذا تنظیم رژیم شوری دریاچه در اولویت اول از فرآیند نجات دریاچه قرار می گیرد. به منظور کنترل و کاهش شوری غیرمجاز دریاچه در کوتاه ترین زمان ممکن، بر اساس ایده این پژوهش، از یک نوع معلق ساز نانوساخت برای شناور ساختن نمک اضافی محول در آب دریاچه استفاده می شود.این معلق ساز می تواند طی کوتاه مدت مشکل شوری غیرمجاز دریاچه را در هر سطحی از تراز دایما در حال کاهش آب دریاچه حل کند.لذا پیشنهاد می شود تحقیقات تکمیلی جهت صنعتی سازی و تولید انبوه این ماده در آینده نزدیک انجام شود.

دریاچه ارومیه، اکوسیستم،رژیم شوری،نانوذرات معلق ساز