مقایسه دو روش مدل DEFLOGIC و مهندسی ارزش مبتنی بر روش دلفی جهت پتانسیل یابی منابع آب زیرزمینی (مطالعه موردی: شهرستان بوانات، استان فارس)

منابع آب زیرزمینی به دلیل ضریب اطمینان بالاتر و نوسانات کمتر به عنوان یک گزینه مطمین از دیرباز مورد استفاده انسان بوده و در طی ده ه های اخیر در اثر برداشت بیشتر از تغذیه با کاهش کمی و کیفی روبرو شده است. در این مطالعه از مدل DEFLOGIC با هشت لایه اطلاعاتی موثر، جهت اکتشاف نواحی با پتانسیل بالای آب زیرزمینی در شهرستان بوانات، استان فارس، استفاده شده است. در مدل مذکور از تلفیق هشت فاکتور اثر گذار شامل: فاصله از چشمه ها، اختلاف ارتفاع ت، دانسیته محل برخورد شکستگی، دانسیته طول شکستگی، شیب، فصله تا شکستگی، فاصله تا محل برخورد شکستگی و لیتولوژی، به منظور پتانسیل یابی منابع آبی کارستی در شهرستان بوانات استفاده شد. لایه های مورد نیاز با استفاده از تصویر Landsat7 ETM+ ، نقشه های توپوگرافی در مقیاس 1:25000 با فرمت DGN ، نقشه زمین شناسی با مقیاس 1:100000، داده های سازمان آب منطقه ای، شبکه آبراه ه، شیب و مدل رقومی ارتفاعی منطقه تهیه گردید. پس از ارزیابی فاکتور وزن برای ویژگی های تعیین شده دو مدل براساس سهم هر یک در پتانسیل آب زیرزمینی منطقه مورد مطالعه در نقشه های موضوعی، تمامی لایه ها هر یک از دو مدل با یکدیگر تلفیق شدند. نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که در مدل DEFLOGIC منطقه دارای بیشترین پتانسیل آب زیرزمینی در زون خرد شده زاگرس و منطبق بر سازندهای آهکی منطقه قرار دارد در حالی که در مدل مهندسی ارزش مبتنی بر روش دلفی بیشترین پتانسیل مرتبط با آبرفت منطقه می باشد که بیانگر کاربرد مدل DEFLOGIC در پتانسیل یابی آب زیرزمینی در مناطق کارستی و کاربرد مدل مهندسی ارزش مبتنی بر روش دلفی در پتانسیل یابی آب زیرزمینی در دشت می باشد.

Keywords:

کارست , پتانسیل یابی , سیستم اطلاعات جغرافیایی , سنجش از دور , بوانات