مهدی مشهدی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه ساخت و تولید، مهندسی مکانیک، دانشگاه تربیت دبیر شهیر رجایی، تهران، ایران
رضا حمزه لو - استادیار، دانشکده مهندسی مکانیک، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی، تهران، ایران
جواد کدخداپور - دانشیار، دانشکده مهندسی مکانیک، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی، تهران، ایران

ایمپلنتهای دندانی تثبیت کننده هایی هستند که به عنوان جایگزین برای ریشه دندان طبیعی از دست رفته استفاده می شوند. این ایمپلنت ها در نهایت ظاهری مشابه با دندان طبیعی پیدا میکند. این قطعه ها هم در فک پایین و هم فک بالا قرار می گیرند. با افزایش پژوهش ها در جهت شناخت خواص زیست پزشکی و مکانیکی دهان و دندان، ایمپلنت ها تغییر و بهبود زیادی را از نظر ابعاد و طراحی بدنه و جنس و روشهای تولید و نوع سطح به خود دیده اند.کاربرد ایمپلنت ها در دندان به مرور زمان تحت تاثیر شرایط دهان و پدیده هایی نظیر خوردگی و خستگی قرار میگیرد. در این تحقیق به بررسی پدیده خوردگی به صورت تجربی با شرایط مشابه بزاق دهان و بررسی میزان سختی در انواع ایمپلنت های دندانی تیتانیومی ساخته شده به روش ماشین کاری و ذوب لیزر انتخابی با نوع رزوه ساده و متغیر و پوشش هیدروکسی آپاتیت، پرداخته شده است. در نهایت ایمپلنت بهینه از نظر از لحاظ روش ساخت و شرایط سطحی با توجه به آزمونهای خوردگی و سختی انتخاب گردیده است. نتایج این مطالعه نشان میدهد که قطعه ساخته شده به روش ذوب لیزر انتخابی به طور قابل توجهی مقاومت به خوردگی بالاتری نسبت به نمونه ماشین کاری شده دارد و سختی آن نیز در حدود 8 درصد بیشتر میباشد. با توجه به نتایج، با اعمال پوشش مناسب اعم از پوشش هیدروکسی آپاتیت و یا با افزایش تعداد رزوه ها و ایجاد یک سطح با رزوه با عمق متغیر میتوان مقاومت به خوردگی را تا 28 درصد بهبود بخشید.

ایمپلنت، خوردگی، سختی، تیتانیوم، روش ساخت، شرایط سطحی