مریم مولوی - دانشجوی کارشناسی ارشد ،دانشگاه آزاد اسلامی واحد خرم آباد
سحر میررضایی - دانشجوی کارشناسی ارشد ،دانشگاه آزاد اسلامی واحد خرم آباد

جهان پیرامون ما در تقابل با ورود ماشین و تولیدات صنعتی فراوان و در نتیجه آنها کاهش مقادیر ذخیره منابع انرژی، به دنبال سیستم های نوینی بوده تا بتواند علاوه بر پیشبرد فناوری جهت رفاه و آسایش بیشتر انسان به حفظ طبیعت و احیای مجدد منابع نیز بپردازد. معماری پایدار نیز به عنوان شاخه مهمی از معماری عصر حاضر، در مقابله با اثرات سو پیشرفتتکنولوژی و صنعتی شدن جوامع، راه کارهایی را جهت کاهش آسیب رسانی صنعت ساخت و ساز بر محیط زیست ارایه کرده و بناهایی نوین و همساز با طبیعت را عرضه می کند. نیاز گسترده و روز افزون جامعه به ساختمان و مسکن، ضرورت استفاده از سیستم های ساختمانی و مصالح نوین، به منظور افزایش سرعت ساخت، سبک سازی، افزایش عمر مفید و نیز مقاوم نمودن ساختمان ها در برابر زلزله را بیش از پیش مطرح ساخته است. حل مشکلاتی نظیر زمان طولانی اجرا، عمر مفید کم، هزینه های زیاد اجرای ساختمان ها و مشکلات زیست محیطی و آلودگی های موجود در سطح شهرهای امروزی، نیازمند یک عزم همگانی و تحولی اساسی در نوع و نحوه استفاده از مصالح و سیستم های ساختمان سازی و معماری خواهد بود. لازمه دست یافتن به چنین آرمانی، به کار گرفتن دوباره تکنولوژی در راستای تولید مصالح هوشمند و متریال های نوینی است که رفتار اکولوژیک ساختمان را در جهت مدیریت هوشمند انرژی پیش برد، و این به معنای به کارگیری مصالحی است که به بهترین شکل خود را با تغییرات محیطی تطبیق دهد. با توجه به کاهش ذخایر انرژی بهره گیری از مصالح هوشمندی که موجب کاهش مصرف انرژی در ساختمان شوند از جمله اقدامات ضروری در عرصه ی ساختمان سازی است. در این پژوهش با روش کتابخانه ای و روش تحلیلی توصیفی به بررسی تاثیر مصالح نوین بر کاهش مصرف انرژی در راستای توسعه پایدار می پردازیم

مصالح نوین، ساختمان هوشمند، کاهش مصرف انرژی، توسعه پایدار، محیط زیست