حیاط مرکزی در معماری سنتی ایران با تاکید بر نقش آن در توسعه پایدار مناطق کویری

یکی از معضلات اساسی قرن حاضر که در اثر توسعه شهرنشینی و بدون در نظر گرفتن عوامل اقلیمی به وجود آمده است، محدود بودن منابع انرژی و افزایش آلودگی های زیست محیطی است. این در حالی است که معماری سنتی ایران با توجه به عوامل طبیعی و اصول توسعه پایدار به ویژه استفاده از حیاط مرکزی به پایداری در مسکن رسیده است. لذا هدف مطالعه حاضر، بررسی کاربرد حیاط مرکزی در معماری سنتی ایران در اقلیم گرم و خشک و در راستای هماهنگی با اصول توسعه پایدار می باشد. در این راستا از تکنیک مطالعه اسنادی جهت گردآوری داده ها و از روش توصیفی تحلیلی استفاده شده است. نتایج حاصل از تحقیق نشان می دهد معماران ایرانی با استفاده از اصول معماری ایرانی و ساخت خانه هایی با حیاط مرکزی در مناطق گرم و خشک، آب و هوای مطلوب در خانه را ایجاد می کردند. حیاط مرکزی در اقلیم گرم و خشک، راه حل مناسبی برای خشکی هوا، با دمای آزاردهنده و آفتاب تند، کاهش مصرف انرژی و در نهایت در جهت توسعه پایدار می باشد.

Keywords:

توسعه پایدار , معماری , حیاط مرکزی , مناطق کویری , اقلیم گرم و خشک