بررسی تاثیر دو روش الگودهی ویدیویی و زنده بر فراگیری، یادداری و انتقال مهارت پرتاب کردن در کودکان مبتلا به اوتیسم

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی الگودهی ویدیویی و زنده بر مهارت حرکتی در کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بود. بدین منظور، 22 کودک مبتلا به اوتیسم در دامنه سنی هفت تا 13 سال در این پژوهش شرکت نمودند. شرکت کنندگان به صورت تصادفی به سه گروه الگوی ویدیویی، الگوی زنده و کنترل تقسیم شدند و تکلیف موردنظر رادر سه جلسه متوالی تمرین کردند. شایان ذکر است که تکلیف به کاررفته در این پژوهش، پرتاب کیسه لوبیا به وزن 100 گرم توسط شرکت کنندگان با دست غیربرتر به سمت هدفی بود که روی زمین قرار داشت. 10 دقیقه پس از آخرین بلوک اکتساب، شرکت کنندگان آزمون یادداری فوری را انجام دادند و 24 ساعت بعد نیز در آزمون یادداری تاخیری و انتقالشرکت نمودند. نمرات دقت افراد به عنوان متغیر وابسته در آزمون تحلیل واریانس موردتحلیل قرار گرفت. نتایج نشان می دهد که هر دو نوع روش ارایه الگو (ویدیویی و زنده) در یادگیری مهارت حرکتی موثر می باشد و تفاوتی بین این دو نوع روش وجود ندارد. دلیل احتمالی این نتایج می تواند وجود قید هدف تکلیف باشد.

Keywords:

الگودهی ویدیویی , الگودهی زنده , مهارت حرکتی , اختلال طیف اوتیسم