تعامل فرد، محیط و تکلیف در یادگیری حرکتی: تاثیر فضای رقابتی و استحکام ذهنی در یادگیری مهارت های ساده و پیچیده ورزشی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تعامل فرد (مولفه استحکام ذهنی)، محیط (فضای رقابتی) و تکلیف (دو مهارت ساده و پیچیده ورزشی) در یادگیری حرکتی بود. شرکت کنندگان این پژوهش 104 نفر از دانشجویان پسر مقطع کارشناسی بودند که براساس نمرات پرسشنامه استحکام ذهنی 48 در دو گروه استحکام ذهنی بالا و پایین قرار گرفتند. سپس، براساس امتیازات پیش آزمون در مهارت های پاس و شوت جفت بسکتبال در هشت زیر گروه 13 نفره همسان سازی شدند که چهار گروه در شرایط رقابتی و چهار گروه در شرایط غیررقابتی به تمرین مهارت های ملاک پرداختند. شرکت کنندگان تمامی گروه ها به مدت 15 جلسه یک روز در میان مهارت مربوط به گروه خود را همراه با دریافت آموزش کلامی تمرین نمودند. آزمون یادداری یک هفته پس از آخرین جلسه تمرین اجرا گردید. جهت تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس برای اندازه گیری های مکرر و تحلیل واریانس یک طرفه استفاده شد. نتایج نشان می دهد که گروه های دارای استحکام ذهنی بالا در شرایط رقابتی و غیررقابتی نسبت به گروه های دارای استحکام ذهنی پایین، اکتساب و یادداری بهتری داشته اند. همچنین،مقایسه گروه ها در شرایط رقابتی و غیررقابتی بیانگر آن است که تفاوت معناداری در مهارت پاس مشاهده نمی شود؛ اما در اکتساب و یادداری شوت جفت بسکتبال، گروهی که در فضای رقابتی تمرین کرده بودند به طور معناداری عملکرد بهتری داشته اند. نتایج پژوهش حاضر دیدگاه تعاملی در رفتار حرکتی و روانشناسی ورزش را تایید می کند

Keywords:

استحکام ذهنی , فضای رقابتی , فضای غیررقابتی , مهارت های بسکتبال