محمد رحیم رمضانیان - دانشیار، دانشگاه گیلان، گروه مدیریت، گیلان، ایران
عطیه صفردوست - دانشجوی دکتری، دانشگاه علامه طباطبایی، گروه مدیریت تکنولوژی، تهران، ایران
فرزانه عبداللهیان - دانشجوی دکتری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد مرکز تهران، گروه مدیریت صتعتی، تهران، ایران

سازمان های امروزی به شکل گسترده ای بر ساختارهای تیمی متمرکز هستند تا وظایف خود را به نحو موثرتری انجام دهند. تشکیل تیم های سازمانی که از فناوری های اطلاعاتی برای برقراری ارتباط بین اعضا استفاده می کنند به منظور پاسخگویی به پویایی های محیط است. بهره مندی از این فناوری ها می تواند اثرات متفاوتی بر رابطه افراد در گروه ها و سازمان های مختلف داشته باشد. یکی از این اثرات در سطح گروهی شکل گیری مفهومی با عنوان میزان مجازی بودن تیم است که در پژوهش حاضر مورد بررسی قرار گرفته است. هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی اثر میزان مجازی بودن؛ به عنوان یک متغیر تعدیل گر بر رابطه تعارض، اعتماد و همکاری تیمی می باشد. به این منظور تیم های موجود در شرکت های مستقر در پارک علم و فناوری استان گیلان به عنوان جامعه تحقیق مورد بررسی قرار گرفت. نمونه آماری تعداد 261 نفر از اعضای این تیم ها می باشند که به شکل تصادفی انتخاب شدند. نتایج بدست آمده از تحلیل همبستگی و رگرسیون نشان می دهد که میزان مجازی بودن روی رابطه تعارض، اعتماد و همکاری اثر می گذارد. همچنین میزان مجازی بودن تیم، ضمن افزایش میزان رابطه منفی بین تعارض و اعتماد و رابطه مثبت بین اعتماد و همکاری را کاهش می دهد.

تیم مجازی، تعارض، رفتار سازمانی، فناوری اطلاعات