میثم توکلی بینا - عضو هییت علمی موسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران

هنر آیینی دریچه ای متفاوت برای مطالعه یک آیین می تواند باشد. امامیه یا تشیعمی تواند از منظر توانمندی و دارایی های هنری و فرهنگی خود موردمطالعه قرار گیرد.فرهنگ شیعه به نمادها و نشانه های متعدد خود در زمینه های مختلف فرهنگی گرهخورده است. زیارتگاه ها و نیز حسینیه ها و مراس مهای عزاداری و سرور، خاستگاهبسیاری از رسوم و آیین ها هستند که همراه خود رشد هنر و نشانگان شیعی راارمغان آورده اند. تشیع بر محور مفهوم امامت از دیگر مذاهب تمایز و هویت یافتهو عزاداری و زیارت دونقطه عزیمت اساسی در این فرهنگ هستند. ضمن آنکه درخود این مکتب، می توان به دنبال حکمت و سازوکار حاکم بر پویایی و تنوع هنریو نشانگانی بود و بخش معظمی از حکمت هنر شیعی را می توان از خود آیین تشیعاستنباط کرد. در کنار این مولفه های پژوهشی، استاندارد دیگری هم وجود دارد کهمی تواند در تحلیل این پویایی به کار آید. در این مقاله سعی بر این است که حکمتهنر و نشانگان شیعی تحلیل شود و از هر دو ابزار پژوهشی و نیز کلامی _ الهیاتی بهرهگرفته شود.

هنر شیعی، نماد، نشانه شناسی، شیعه، عزاداری، زیارت