سنجش درجه توسعه یافتگی شهرستان های استان خراسان رضوی بر اساس شاخص دسترسی به خدمات بهداشتی– درمانی

زمینه و هدف: یکی از جنبه های برجسته عدالت اجتماعی، توزیع فضایی متعادل امکانات و خدمات مختلف، به ویژه خدمات بهداشتی و درمانی است، چرا که دسترسی مناسب و سریع به این خدمات نقش اصلی را در تامین سلامت افراد جامعه ایفا می کند. گام نخست برای برنامه ریزی جهت توزیع فضایی عادلانه خدمات بهداشتی، تعیین سطح برخورداری مناطق مختلف از این امکانات است. پژوهش حاضر با هدف تعیین درجه توسعه یافتگی شهرستان های استان خراسان بر اساس شاخص های بهداشتی- درمانی انجام گرفته است. روش پژوهش: مطالعه حاضر، مطالعه ای تحلیلی بود، به این ترتیب که با به کارگیری 2 روش تاکسونومی عددی و روش موریس و با استفاده از 15 شاخص بهداشتی- درمانی، سطح توسعه یافتگی 24 شهرستان استان خراسان رضوی تعیین و رتبه بندی شدند. داده های مورد نیاز با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته و به روش کتابخانه ای از طریق مراکز درمانی و شبکه های بهداشت شهرستان ها به دست آمد. یافته ها: نتایج این پژوهش نشان داد که بر اساس هر 2 روش تاکسونومی عددی و روش موریس شهرستان چناران از شهرستان های با توسعه یافتگی بالا و شهرستان های جوین، جغتای، زاوه و بینالود از شهرستان های با سطح توسعه یافتگی پایین بودند. نتیجه گیری: شهرستان های استان خراسان رضوی از نظر توسعه یافتگی در یک سطح نبوده و اختلاف فاحشی در ضریب موریس و روش تاکسونومی عددی مشهود می باشد. پیشنهاد می گردد به منظور ایجاد توازن در خدمات بهداشتی و درمانی، شهرستان های کمتر توسعه یافته مورد توجه مسیولین قرار گیرد و منابع و بودجه مناسبی به آن ها تخصیص داده شود.

Keywords:

نوسعه یافتگیریال شاخص بهداشتی درمانی , روش تاکسونومی عددی , ضریب موریس