پگاه رحمانی - کارشناس ارشد دانشگاه گیلان
حسین شاهرخی - کارشناس ارشد دانشگاه گیلان
حسن دانشمندی - استادیار دانشگاه گیلان

هدف این پژوهش مقایسه عوامل آمادگی جسمانی در عقب ماندگان ذهنی با و بدون سندرمداون است. نمونه آماری این پژوهش شامل 30 دانش آموز دختر عقب مانده ذهنی با سندرم داون (سن 1/77±13/96 سال، قد 8/19±135/40 سانتی متر، وزن 9/21±42/86 کیلوگرم، IQ؛ 3/73±59/12) و 30 دانش آموز دختر عقبمانده ذهنی بدون سندرم داون (میانگین سن 1/96±14/30 سال، قد 8/07±136/30 سانتی متر، وزن 8/67±41/46 کیلوگرم، IQ؛ 5/02±61/73) است که به صورت تصادفی به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. ابتدا، بر اساس پرونده پزشکی و دموگرافیکی آنان اطلاعاتی مانند بهره هوشی، وضعیت قلبی- عروقی وریوی، قد، وزن و سن جمع آوری شد. سپس متغیرهای آمادگی جسمانی با آزمون های تعدیلشده معلولان (براکپورت و ...) شامل آمادگی قلبی عروقی با آزمون 600 یارد راه رفتن -دویدن، قدرت عضلانی با آزمون قدرت پنجه دست، استقامت عضلانی با آزمون دراز ونشست، انعطاف پذیری با آزمون خمش و رسش و ترکیب بدنی با محاسبه شاخص توده بدناندازه گیری شد. برای مقایسه متغیرهای آمادگی جسمانی در دو گروه از آزمون t مستقلاستفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد بین تمامی متغیرهای آمادگی جسمانی، بهجز ترکیببدنی، بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود دارد (P≤0/05)؛ بنابراین با توجه به نتایج پژوهش حاضر به مربیان و معلمان توصیه میشود پیش از هر گونه برنامه ریزی و تجویز فعالیت های حرکتی برای عقب ماندگان ذهنی، بهویژه کودکان سندرم داون، ابتدا به ارزیابی آمادگیجسمانی آنها بپردازند.

آمادگی جسمانی، عقب ماندگی ذهنی، سندرم داون