بررسی عوامل موثر بر عملیات تراکم دینامیکی در خاکهای دانه ای مبتنی بر روش فازی

روش تراکم دینامیکی با پرتاب وزنه یکی از روشهای بهسازی خاک است که با توجه به مزیت های آن نسبت به سایر روش های بهسازی خاک امروزه اقبال قابل توجهی نسبت به آن دیده می شود. در این مقاله تلاش شده است تا با استفاده از سیستم فازی و روش استنتاج سوگنو، تاثیر پارامترهای دخیل در عملیات بهسازی به روش تراکم دینامیکی بر روی عمق بهبود نسبی بررسی گردد. متغیرهای ورودی سیستم شامل وزن کوبه، ارتفاع کوبش، شعاع کوبه، فواصل کوبش، تعداد ضربات و مقاومت نفوذ مخروط خاک بوده و از چهار عمق بهبود نسبی به عنوان خروجی سیستم برای خاکهای دانه ای سست بهره گرفته شده است. داده های ورودی سیستم از مقالات معتبر علمی استخراج شده است. پس از ایجاد مدل فازی، جهت صحه گذاری تحلیل فازی، نتایج حاصل با نتایج عملیات تراکم دینامیکی معتبر جهان معتبرسازی گردیده و سپس به صورت مطالعه ی موردی، تراکم دینامیکی انجام گرفته در بندر شهید رجایی ایران با استفا ده از مدل فازی تهیه شده، تحلیل شده است. نتایج به دست آمده نشان می دهد که اثرات وزن کوبه بیشتر از ارتفاع کوبش بوده و کاهش فواصل کوبش در درجه ی سوم اهمیت قرار دارد. همچنین اندرکنش وزن کوبه و ارتفاع کوبش، بیشترین نقش را در روش های طراحی ایفا میکند. مطالعات نشان می دهد که شعاع بهینه ی کوبه برای اغلب الگوهای کوبش با انرژیهای اعمالی متوسط به بالا برابر 5/1 تا 2 متر، تعداد ضربات بهینه ی کوبش برابر 25 ضربه و فاصله ی کوبش بهینه برابر 6 الی 7 متر می باشد و استفاده از این الگوی کوبش سبب بهدست آمدن بیشترین عمق بهبود میگردد.

Keywords:

تراکم دینامیکی , سیستم فازی , عمق بهبود نسبی , خاکهای دانه ای