عبداله دن - عضو هیات علمی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد میناب، ایران
سمیه شریفی - دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی میناب، ایران

از دیرباز انسان ها برای ایجاد ارتباط منطقی و اصولی و فهماندن، مطالب را در قالب حکایات داستان گونه و تمثیلی میپروراندند تا شنونده و خواننده با حکایتی شیرین و رمزی، معنای موجود در آن را درک کرده و بتواند در ذهن خود آن را حلاجی کند. این نگرش به دوران پیش از اسلام برمیگردد، متونی که از آن دوران به دست ما رسیده اند گویای این مطلب هستند که تمثیل در آن دوران جایگاه خاصی داشته است. از دیدگاه صاحب نظران، داستانهای تمثیلی داستانهایی هستند که در آن ها محتوا، خصلت و سیرت جایگزین مفاهیم دی گر میشود و این نوع داستان ها از دو بعد برخوردارند؛ بعد اول آنچه که مورد نظر نویسنده میباشد و بعد دیگر درون مایه، خصلت و سیرت در آنها تجسم مییابد. در این مقاله نیز به بررسی زندگی معلولینی که در کلیله و دمنه به آن پرداخته شده که در بره های از زندگیشان نیاز به یاری دیگری داشته اند بررسی می شود و دیدگاه این کتاب کهن را نسبت به این قشر از جامعه تحلیل کرده زیرا کلیله یکی از غنی ترین متون کهن تمثیلی است که از اهمیت زیادی برخوردار است و دیدگاه های عمیق اجتماعی را بیان می کند لذا دیدگاه وی نسبت به قشر ضعیف جامعه نیز قابل تحلیل است که این مقاله درصدد آن است.

کلیله و دمنه، معلول، معلولیت، تمثیل، حکایت