نقش کاروانسراها و رباط ها در گسترش ارتباطات بازرگانی ایران و کشورهای دیگر

جایگاه و نقش ایران در ارتباطات جهانی به دوران پیش از اسلام باز میگردد. ایرانیان در پیوند ملتها با یکدیگر، گسترش بازرگانی، توسعه روابط سیاسی در دنیا دارای نقش موثری بودند. این نقش آفرینی ناشی از دو ویژگی برجسته بود: موقعیت جغرافیایی ایران و گستردگی قلمرو و تکامل حکومت در آن. گستره جغرافیایی سرزمین و دربرگرفتن اقوام گوناگون باعث گردیده بود حکوت برای اداره سرزمین تدبیرهایی بیندیشد و نوع آوری هایی داشته باشد. ارتباط موثر مرکز سیاسی با اقوام در گوشه و کنار کشور و اجرای قوانین و مقررات و جمع آوری مالیات و بطور کلی ساماندهی به امور نیازمند اتخاذ تدابیر مدیریتی لازم بود. ایجاد نظام اداری-سیاسی کارآمد و زیرساختهای مربوطه از مهمترین این اقدامات به شمار می رفته اند. یکی از مهمترین ابزارهای لازم برای ایجاد ساختار ادارای کارآمد و نظارت بر امور کشور ساخت راه های ارتباطی بوده است. جاده شاهی های نمونه ای از این مسیر ارتباطی میباشد که در دوره هخامنشیان برای ارتباط ساتراپی های مختلف ایجاد شده بود. حکومت های ارتباطی اقدام کردند. ایجاد و گسترش جاده های ارتباطی به ویژه در دوره ایرانی در دوره پس از اسلام هم به ایجاد جاده صفویه بیشتر مورد توجه قرار گرفت. در دوره شاه عباس کبیر این موضوع با جدیت دنبال شد. برای تکمیل این پروژه ملی ها مورد توجه قرار گرفتند. مسیرهای ایجاد شده در موارد زیادی بخشی از جاده بین المللی ابریشم که ساخت کاروانسرا و رباط ×شرق آسیا را به اروپا متصل میکرد، بودند .ها، به نقش آنها در ارتباط این مقاله با رویکرد تحلیلی تلاش میکند ضمن بررسی جغرافیای تاریخی کاروانسراها و رباط ×ملی و بین المللی بپردازد.

Keywords:

ایران , راه شاهی , جاده ابریشم , کاروانسرا , رباط