تحلیلی بر عدالت اجتماعی در فضای جغرافیای ایران

توزیع فضایی امکانات و خدمات یک کشور بر اساس شاخصهای عدالت اجتماعی ارتباط تنگاتنگی با توسعه پایدار دارد، چراکه توزیع عادلانه خدمات و امکانات میتواند زمینه ساز توسعه متوازن مناطق یک کشور و برعکس عدم توزیع عادلانه آن باعث ایجاد بحران های اجتماعی و مشکلات پیچیده فضایی شود؛ بنابراین باید در فرایند برنامه ریزی کشور توجه جدی به پراکنش فضایی و عادلانه امکانات و خدمات شود. در این تحقیق، برای سنجش میزان عدالت در توزیع فضایی خدمات و امکانات، بین استانهای کشور، هر استان بر اساس جمعیت و سرانه بررسی شده است. روش تحقیق توصیفی تحلیلی و برای تحلیل فضایی کاربریها از نرم افزار GIS و نرم افزار Expert Choice و ترکیب روش AHP و TOPSIS استفاده شده است. نتایج این تحقیق نشان میدهد که علاوه بر عدم تعادل فضایی شدید در پراکنش کاربری های امکانات و خدمات بین استانهای کشور که نشاندهنده توزیع ناعادلانه شاخص های توسعه میباشد، در بیشتر امکانات و خدمات استانهای مرکزی کشور شامل استانهای تهران، اصفهان، سمنان، یزد و البرز برخوردارترین استانهای کشور میباشند. در مقابل استانهای حاشیهای کشور شامل استان های سیستان و بلوچستان، خراسان جنوبی، ایلام، کهکیلویه و بویر احمد و کردستان به ترتیب محرومترین استانهای کشور هستند.

Keywords:

عدالت اجتماعی , توزیع فضایی , توسعه پایدار , ایران